A... 100... Beş... Yıldızlı Beş... Pekiyi...
Yukarıdakiler, Houston Rockets GM'i Daryl Morey'nin son iki offseason'da yaptıklarının notu. Geçtiğimiz sezon öncesi OKC'nin max extension vermek istemediği James Harden'ı kaptıktan sonra, bu yaz da free agent pazarının en gözde ikinci ismi Dwight Howard'ı Texas'a getirmeyi başardı.
D12, geçtiğimiz yılın Nisan'ında çok ciddi bir bel fıtığı ameliyatı geçirmişti. O günden bu yana da asla Superman formunda görünmedi. Ancak yine de geçtiğimiz sezonun ikinci yarısında ilk aylara göre daha aktif ve güçlüydü. Bunun sonucunda da Lakers'ın berbat savunmasını (ligin en iyi 19'uncu savunmasıydılar) sezon sonuna doğru nispeten toparlamayı başarmıştı. Geride kalan sezonda yeterince iyi olmamasının ameliyatın etkileri dışındaki sebebi ise hazırlık kampına katılamamasıydı. Bir sporcunun, hele ki sürekli seyahat etmekten çalışacak zamanı ve hali kalmayan bir NBA oyuncusunun sezon için güç toplayabileceği en iyi ortam hazırlık kamplarıdır. Howard bu kez tüm yazı çalışarak geçirdi ve yeni sezonda ideal güç ve enerjisinde olacağını bekleyebiliriz. Sezon ortasında omzunda bir labrum kopuğu yaşamıştı. Ameliyatla bile yüzde yüz geçmeyen iğrenç bir şey. Sakat bölgeyi ve etrafını daima güçlü tutmanız gerekiyor. Sezon sonunda yapılan son testlerde ameliyat olmasına gerek olmadığı anlaşıldı ve üst üste ikinci yazı antrenmansız geçirmekten kurtuldu. O ağır bel sakatlığı sonrası eskisi kadar sıradışı bir atlet olamayacak belki ama yeni sezona geçen yıla oranla kat kat daha güçlü geliyor Howard.
Houston geçen yıl ligin en yüksek tempoda oynayan takımıydı. Maç başına 99 hücum kullanarak, yüksek rakımda çılgınca koşup rakiplerinin beynine oksijen gitmesini engelleyen Denver'ın bile üstünde yer aldılar. Özellikle Parsons'u 4 numaraya çektikleri kısa beşlerde çılgınca dış şut kullandılar. NBA'de maç başına en fazla üç sayılık atış deneyen dördüncü takım onlardı geçen yıl. Ömer Aşık da dahil olmak üzere kadrodaki hiçbir uzunun hücum yeteneği olmadığı için yapabilecekleri en iyi şey de buydu zira. Topları genelde geçiş hücumunda kullanmaya çalıştılar (şutlarının yüzde 43'ü ilk 10 saniye içinde geldi), şutörlerle sahayı açıp ortadaki PnR'de devrilen adama ya da penetreciye gelecek yardım sonrası savunmaları eksiltmeyi amaçladılar. Yıl boyu en çok yaptıkları şey ise hücumu Harden ve Lin'in isolation'larına bırakmaktı.
Bu düzen genelde de işe yaradı. Playoff ilk turunun ilk maçında Thunder'dan yedikleri sağlam tokadın ardından, hücum alanının kilitlenmesine neden olan Aşık - Smith ikilisini bozup dört kısaya (Chandler 4'e çekildi, ilk beşe Delfino yerleşti) döndükten sonra rakiplerinin savunma düzenlerini bozdular ve Westbrook'un da sakatlanmasıyla neredeyse turu geçeceklerdi. (Beverley aman hocam!)
Dwight Howard'ın gelişini de yukarıda sıraladıklarım üzerinden açıklayacağım.
Kendisini her ne kadar çok sevsem de aramız bir süredir bozuk! Ama az sonra yazacaklarımın bununla ilgisi yok.
Dwight Howard'ın Lakers'taki en büyük mutsuzluklarından biri (Kobe dışında) coach D'Antoni'nin daima hızlı oynamaya çalışması, dış şut bazlı bir düzeni benimsemesi ve post-up oynamanın verimsiz ve mantıksız olduğuna inanmasıydı. Lakers, MDA ile ligin en yüksek tempoda oynayan altıncı takımıydı ve buradaki oyuncu çok hızlı bulan Howard, şu anda ligin en hızlı takımında.
Bu durum biraz mantıksız geliyor. Howard, D'Antoni'nin yüksek temposundan hoşnut değildi ama şimdi çok daha yüksek bir tempoda. Belki perde arkasındaki nedenler farklıdır. Öte yandna post-up'lar Lakers düzeninin merkezinde değildi ama Houston'da (oyuncu yapısının da etkisiyle) yörünge çevresinde bile değildi.
 |
| İki takımın 24 sn kullanımlarının kıyaslaması |
Bu durum biraz mantıksız geliyor. Howard, D'Antoni'nin yüksek temposundan hoşnut değildi ama şimdi çok daha yüksek bir tempoda. Belki perde arkasındaki nedenler farklıdır. Öte yandna post-up'lar Lakers düzeninin merkezinde değildi ama Houston'da (oyuncu yapısının da etkisiyle) yörünge çevresinde bile değildi.
Serbest oyuncularla görüşme dönemi başladıktan sonra Houston'dan gelen ekip (Daryl Morey, Kevin McHale, Hakeem, Clyde, Skype üzerinden Yao), Dwight Howard'ı ikna edebilmek için yaptığı sunumda, takıma katılması halinde hücum düzeninin değişeceğini ve post-up (yani Howard) merkezli bir düzen kurulacağını garanti etmişti.. Bunun ne derece doğru olduğunu göreceğiz ama kesin olan bir şey var ki; her ne kadar bu düzen için uğraşıyor olsa da Dwight Howard'ın çok zayıf bir hücum repertuvarı ve çok verimsiz bir post up oyunu var.
Bu konuda verilebilecek yüzlerce örnekten sadece biri...
Howard, Tim Duncan'a karşı post-up yapıyor. Duncan çok akıllı bir oyuncu ve elit bir savunmacı olduğu için ikilinin eşleşmelerinde Howard eğer gücüyle orayı paramparça edemezse, genelde zor bir atışa itiliyor ya da top kaybı yapıyor.
Hücumdaki yerleşmeye bakarsak D12 için yeterince çalışma alanı var. Kobe topu aşağı indirdikten sonra yukarı çıkarak gerekli alanı yaratıyor. Howard ile Kobe'nin savunmacısı Green arasında epey mesafe var. Yani yardım gelmeden bir şeyler üretebilir Howard. Bire bir oynamaya başladığında Green tarafından yardım gelirse topu boş kalacak Bryant'a çıkararak savunmaın aldığı riski cezalandırabilir.
Ancak Howard, yaratıcı ve verimli bir sırtı dönük hücuma sahip olmadığı için Duncan'ın akıllı savunmasında biraz gevelemeye başlıyor. Dikkat ederseniz Duncan, Howard'ın ortaya gitmesini engelleyecek şekilde bir açıyla savunma yapıyor. Başarılı. D12, post-up pozisyonlarında ilk önce rakibini gücüyle ezip sonuca gitmeye çalışır. Eğer o an bacaklarında yeterli güç yoksa ortaya yönelip tuhaf bir çengel atış kullanır. Ve şaşılacak şekilde sol eli sağından daha iyi. Gerçekten.
Duncan akıllı bir şekilde ortayı kapattığı için Howard'ın sınırlı repertuvarındaki seçenekler tükenme noktasında. Tim Duncan ile debelenirken Danny Green de yavaş yavaş aşağı kayıyor. Kobe'yi riske edebileceğini düşünüyor çünkü Howard'ın dışarıyı göremeyeceği fikrinde.
Hop! Green geldi, elini soktu, topu çaldı. Howard ise hala kendiyle ve topla cebelleşiyor. Kobe'yi görmek bir yana, Green'in bile farkında değil. Topu elinden çıkarmayı geçtim, ne yapacağına karar bile veremeden top kaybı oluyor. Orada Shaq olsa Duncan ve top aynı anda çemberdeydi. Tamam abartmayayım... Howard hiçbir zaman Shaq'ın gölgesi dahi olamayacak. Ama bu pozisyonda sağ omzundan dönüp çembere yüklenmeliydi. Hiç olmasa Green'in üzerine geldiğini görüp bir şey yapmalıydı. Çembere doğru bir hareket ya da topu dışarı çıkarmak gibi.
Dwight Howard her şeye rağmen çok özel bir adama ve elit bir savunmacı. Geçen sezon öncesindeki ameliyatı onu hayli yıpratmıştı. Bu operasyonu 15 sene önce yaşasa kariyeri bitebilirdi. Bu ağır operasyondan bile normalden erken dönmeyi başardı bir zamanların Superman'i. Sezona hayli kötü başlamasına ve Kobe ile yaşadığı -üstü yıl boyunca örtülmeye çalışılan- sorunlara rağmen, All-Star arasından sonra biraz silkelenmesiyle birlikte Lakers'ı çok farklı bir çehreye bürümeyi başardı. Howard'ın biraz kıpırdanıp, biraz daha odaklanması sonrası Lakers ligin ikinci yarısını 28-12 ile geçti. Sezonun büyük bir bölümünde yüzde 50 galibiyet barajının altında kaldıklarını ve All-Star arasına kadarki galibiyet kayıtlarının 17-25 olduğunu hatırlatmakta fayda var.
17-25... Şaka gibi. Burada Sacramento Kings'ten bahsetmiyoruz. Takım bu kadar kötü giderken, Howard'ın biraz kıpırdanması tabloyu tamamen değiştirdi. Üstelik bildiğimiz Superman formunun hala yanına bile yaklaşamamıştı. Muhtemelen bir daha asla 2010-11 sezonundaki canavar olmayacak. O yıl maç başına 23 sayı, 14 ribaund ve 2.4 blok yapmıştı. Ligde geride bıraktığı 9 sezon boyunca doğru düzgün bir hücum silahı geliştiremediğine bakarak yolun devamında da gidişatın pek değişmeyeceğini varsayabiliriz. Dwight Howard'ın ekmeğini yediği şey güç ve atletizm. Aralık ayında 28'ini dolduracak olması ve geçirdiği bel fıtığı ameliyatı o atletizmi biraz törpüledi. Geride bıraktığı 9 sezonda oynadığı 788 NBA maçı da yeterince aşınma payı yarattı kuşkusuz. Ancak Howard bu yaz sağlıklıydı ve tüm tatilini çalışarak geçirdi. Yani yeni sezona geçen yıla oranla çok çok daha iyi bir durumda giriyor.
Bu sayede rakamlarında geçen yıla kıyasla artış beklemek doğal. Geçtiğimiz sezon ortalarında benzer bir durumdan yakınmıştı. "Sahayı beş kez gidip gelince bitiyorum." demişti. Lakers'ta resmen eğreti oynayarak ligin en çok ribaund alan oyuncusu oldu ve maç başına 2.5 blok yaptı! İstediği gibi hareket etmekte dahi zorlanıyorken üstelik. Savunma eforla yapılan bir şey ve yeterince güçlü Howard'ın boyalı alanı yeniden yasak bölge ilan etmesi bu yıl hiç de sürpriz olmayacak.
Geçtiğimiz sezon Dwight Howard'ın eh işte diyebileceğimiz dönemlerinden biri. Memphis deplasmanı. Memphis ligin en iyi savunmalarından birine sahip. Savunma verimliliğinde normal sezonu ikinci sırada bitirdiler. Hücum başına 1 sayıdan daha azına izin veren dört takımdan biriydiler. Diğerleri Spurs, Thunder ve Pacers... Elit bir seviye kısaca.
Neyse konudan uzaklaşmayayım... Howard topu nispeten çembere uzak bir yerde alıyor. Karşısında, sezon sonunda yılın savunmacısı seçilecek Marc Gasol var. Dwight yüzü dönük oynamaya karar veriyor biraz uzakta olduğu için. Ama Grizzlies, savunmayı takım halinde yapan bir grup. Mavi oklu Darius Morris, sol forvetten Howard'a pas vermiş ve ters tarafa kat ediyor. Onun savunmacısı Mike Conley. Burada Howard'a yakın ama Morris ile açılacak. Pozisyola alakası yok. Burada adamımız Tony Allen. Gasol işini yaparken Allen, Howard ile Kobe arasında. D12'in topu yere vurmasını bekliyor. O kadar güzel bir açıda ki, Howard topu vursa müdahale edebilecek, Kobe'ye pas verse oraya yetişebilecek.
Howard'ın hücumu her zaman kötü. Savunmayı okuyamıyor, etrafı göremiyor ve iyi karar veremiyor. Savunmanın farkında değil. Allen'ın ne kadar yakında olduğunu kestiremiyor ve kendi yeteneklerini; yapması ve kaçınması gerekenleri analiz edemiyor.
Bu pozisyonda dribbling üzerinden bir şeyler yaratmaya kalktı ve Grizzlies savunması bunu hemen cezalandırdı. Tony Allen az önce Howard'ın neler yapabileceğini çok iyi süzmüş ve en olası gördüğü iki ihtimali de önlemek için doğru pozisyon almıştı. Dribblinge başladığı anda hamlesini yaparak topu çaldı ve takımının hızlı hücuma çıkmasını sağladı.
Ancak Howard ile ilgili örnek göstereceğim şey burada başlıyor. Adam iyi. Gücü yerindeyken gerçekten çok iyi. Ki bu maç Ocak sonu ya da Şubat başındaydı, yani nispeten güçsüz olduğu zamanlar.
Memphis sahayı çok iyi koşuyor. Burada yok Allen topu aldıktan sonra rakip alana kendi sürüyor. Mike Conley zaten uçarak sağ dibe kadar gitmiş. Allen topu Rudy Gay'e vermiş. Gay çembere yakın bir atış kullanıyor, ama Howard müthiş bir hızla ve güçle gelmiş ve takip bloğu yapıyor. Birden fazla defa yılın savunmacısı seçilmiş bir adamdan bekleyeceğiniz bir savunma performansı. Ve tekrar ediyorum; Dwight Howard bu esnada gerçekten çok güçsüz. Bu yıl neler yapabileceğini düşünmek, Howard ile yıl boyunca karşılaşacak rakiplerinin canını şimdiden sıkıyordur eminim ki.
Takım savunması ciddi anlamda bir soru işareti Houston için. Geçen yıl savunma verimliliğinde lig 17'ncisiydiler. Bu alanda Timberwolves ve 76'ers gibi takımların bile arkasında kaldılar. Dwight Howard'ın arkayı süpürmesi lazım. Elit bir savunmaya sahip olmadan şampiyonlukla ilgili herhangi bir düşüncenin kurulması bile saçma olur.
Dwight Howard, Houston ile anlaştığını duyurduktan hemen sonra herkes Ömer Aşık'ın akıbetinin ne olacağını düşünmeye başlamıştı. Aşık, geçtiğimiz yıl takımın en önemli parçalarından biriydi. Ancak onun yaptığı iyi şeylerin neredeyse tamamını ondan daha iyi yapan Howard var artık. Aşık'ın bu yılki ücreti oldukça hesaplı. Ancak gelecek sezon (kontratının son yılı) $15 milyon kazanacak ki bu değerde bir adamı benchte tutmak istemezsiniz.
Akla gelen ilk senaryo, Houston'un Ömer Aşık merkezli bir paket hazırlayarak sahayı Dwight Howard için açacak bir dört numara bulmak isteyeceği. Zaten Howard'ın Texas'a gelişi kesinleştikten birkaç gün sonra da Ömer Aşık'ın mutsuz olduğu ve takasını istediği söylentileri doğmuştu. Ancak coach Kevin McHale herkesi şaşırtarak Howard ve Aşık'ı birlikte oynatacağını söyledi. Tabii bu tuhaf bir durum. Fundamentalı çok zayıf, fazla hareketi sevmeyen iki uzunun birlikte oynaması çok başarılı olmuş bir formül değil. Howard özelinde bakarsak da bu düzende hücumda ondan maksimum verim almak olanaksız.
Dwight Howard'ın Lakers'ta Pau Gasol gibi bir adamla oynamakta sıkıntı çektiğini hatırlamakta da fayda var. Gasol, ağırlığı ve hareket etmeyi çok sevmemesi yönünden Aşık'ı andırıyor. Ömer'in hücumda perdelemeden sonra devrilme ve hücum ribaundan başka hiçbir silahı yokken, Pau Gasol, son jenerasyonda gördüğümüz tartışmasız en yetenekli uzunlardan bir tanesi. Hem kusursuz bir basketbol temeli hem de bir çok oyun kurucuda bile olmayan saa görüşü ve pas yeteneğine sahip.
Ancak Dwight Howard bu adamla birlikte oynarken bile ciddi sıkıntılar yaşadı ve yaşattı.
Geride bıraktığımız sezondan bir Lakers hücumu. Benzerini defalarca gördüğümüz bir durum.
Lakers adına 3 kısa ile Gasol ve Howard var sahada. Pau Gasol'a alçak posta yakın bir yerde top iniyor. Dwight Howard'a bakar mısınız? Gasol'a çalışma alanı açmak için saha dışında. İçeride kalsa fotoğrafta 1 veya 2 rakamlarıyla işaretlenmiş yerlerde duracak. 1'de durması Gasol'un hareket alanını kısıtlayacağı gibi, kendisine ikili sıkıştırma gelmesini de kolaylaştıracak. En mantıklısı 2 ile gösterilen yerde durması. Ama bu sefer de saha dışında olduğu gibi pasifize olacak. Çünkü bir dış atış tehdidi yok.
Bunu Howard'a sorarsanız size söyleyeceği şey amacının Hack-A-Dwight yapılmasına izin vermemek olduğunu söyleyecektir. "Hımm, anladım." deyip geçmeniz en doğrusu. Sezon içinde buna benzer şeyleri defalarca gördük. Bu Portland maçında durum nasıldı hatırlamıyorum ama Howard'ın saha dışına çıkma tercihlerinin pek çoğunda rakibin taktik faul yapma gibi bir tercihi söz konusu değildi.
Ömer Aşık, Pau Gasol'un sunduğu hücum silahlarının hiçbirine sahip değil. Bu ikiliyi birlikte oynatmak Houston hücumunu son derece sıkışık bir hale getirecek. Geçtiğimiz sezon isolation'ları ve içeri drive'ları çok fazla kullandıklarını göz önünde tutarsak, hücumdaki çalışma alanlarıın daralmasının onların nemesisi olacağını öngörebiliriz. Bu iki ismi sahada ayna anda bulundurmanın savunma rotasyonlarında yaşatacağı sorunlar da cabası.
Howard, Orlando'da kariyerinin en iyi hücum performanslarını ortaya koyarken, bunda en büyük pay coach Stan Van Gundy'nin onun etrafını dört şutörle donatmasıydı. Bu düzende savunmanın Howard'a yardım indirmesi zorlaşıyordu. Çünkü adımınızı bırakıp post-up oynayan Howard'a indiğiniz anda bir şutörü boş bırakmış oluyordunuz ve ciddi bir risk almış oluyordunuz. Howard, o dönemde Stan Van Gundy'i sevmese de, değerini Magic'ten ayrıldıktan sonra anladı.
Yeni kadrodan bir örnek. Sahayı açtıklarında böyle şeyler yapabiliyorlar. İzlemenizi ısrarla tavsiye ederim.
Linkte, sayfanın aşağısında bir video var. Orada güzel bir spacing görebilirsiniz yeni Houston'dan.
Günümüz hücumlarında doğru alan kullanımı için iki oyuncuyu dip çizgilere yerleştirmeniz lazım. Tabii bu adamlar şutör olmazsa pek bir işe yaramaz. Ball handler uzunla PnR oynarken bir şutör de onlardan uzak taraftaki forvette beklemeli. PnR oynayan ikili, perdelemeden sonra savunmaya switch yaptırmayı da başarırsa o zaman hayat gerçekten güzel. İyi bir spacing'in altın kurallarından biri bu. Videoyu izlemenizi öneririm tekrar.
Howard - Gasol ikilisi yeterince iyi çalışmamışken Howard ve Aşık'tan oluşacak 4-5 ikilisinin takıma zarar vermeyeceğini düşünmek imkansız. Ömer Aşık her ne kadar çok önemli bir değer olsa da, Houston'un sezon ortasında onu takas etmekten başka bir çaresi olmayacak gibi duruyor.
Dwight Howard'ın etrafını dört şutörle donatmak Rockets için optimum hücum düzeninin oluşmasına olanak tanıyacak. Geçen sezon Chandler Parsons'a 4'e çektikleri zaman hakikaten rakip çembere roketleri göndermeye başlıyorlardı yayın gerisinden. Ama tabii bu kez de zaten pek iyi olmayan savunmalarında sorunlar iyice artıyor. Optimum değeri bulmak hiç kolay olmayacak. Fiziksel sertlik ile hücumdaki yaratıcılık arasında çok iyi bir denge kurmalılar. Böyle dört numaralar da hem çok bulunmuyor hem de kolay alınmıyor.
Houston'u bekleyen bir tehlike daha var: Yine Dwight Howard merkezli. Saha görüşü ve pas yetenekleri oldukça kısıtlı olduğu için (onlar da iyi olunca Hakeem oluyorsunuz gerçi) Howard'a inecek topların asla ama asla çemberden uzak olmaması gerekiyor.
Howard, topu çemberden uzak aldığında genelde ne yapacağını bilemeyen bir çaylak gibi hareket ediyor ve sıklıkla hata yapıyor. İncelediğimiz pozisyonda Earl Clark topu Howard'a indirip ters tarafa koşu yapacak. Sorun yok. İdeal. Ancak pası aldığı yer Howard için biraz rahatsız edici. Çünkü potadan biraz uzak.
Earl Clark ters forvete giderken, altta iki çizgiyle belirttiğim savunmacısı Victor Claver, Dwight Howard'a yardım indirmeyi tercih ediyor. D12 güvende hissettiği yerden biraz uzak. Bir de yardım gelince işler sarpa saracak gibi duruyor.
Dwight Howard topu bir defa yere vurdu ve çemberden daha da uzaklaşıyor. Sonra dribbling'i kesiyor üstüne. Zaten istemediği bir yerde topu almıştı, Claver'in yardıma gelmesi zihinsel olarak onu comfort zone'undan iyice çıkarıyor.
Pozisyonu izleyebilmenizi ve Howard'ın nereye baktığını görebilmenizi isterdim. Topu elinden çıkarmasına karar verdiği andan itibaren sadece Earl Clark'a bakabiliyor ve etrafını hiç göremiyor. Savunmayı okuma yetisi zaten zayıf ve bu hücumda da etrafını hiç göremiyor. Ona pası atıp kat yapan ve savunmacısını üzerine çektiği oyuncunun Clark olduğunu gördüğü için tek alternatif olarak onu belirledi. Bir yedek planı yok. Şu anda mental olarak çok rahatsız ve güvensiz olduğu için onun ne yapacğaını çoktan anlamış Damian Lillard'ın hareketini hiç göremiyor bile.
Keşke daha yüksek bir çözünürlük olsa. Lillard çok dikkatli bir şekidle izliyor Howard'ı. Pas vereceğini anladığı anda Clark'a doğru koşmaya başladı.
Ve top kaybı...
Dwight Howard'ın topu çemberden uzak alması, hücumdaki güvensizliği ve sınırlı yeteneğiyle birleşince hemen bir hataya sebep oldu.
Ve süreye bakar mısınız? Howard topla tam 4 saniye harcadı ve bu sürede geliştirebildiği tek plan, topu ilk gördüğü adama atmak oldu. Hücum süresinin 1/6'sı kadar topa sahip oldu ve o süreçte değişen hiçbir dinamiği fark edemedi, bir alternatif plan oluşturamadı.
Dwight Howard bu yazıda da gösterdiğim pek çok kusuruna rağmen halen bir canavar. Pota altında hiçbir zaman yumuşak bir bitirici olmadı ve top genelde ellerinin arasından kayıp gidebiliyor. Ancak bu yaz gücünü geri kazandı ve çemberleri yeniden sarsmaya hazırlanıyor. O yüzden Houston'un Howard'ı topla mümkün olduğunca pota dibinde buluşturması lazım. Topu ve inisiyatifi onun kontrolüne bıraktığınızda genelde iyi sonuçlar almıyorsunuz çünkü.
Çok fazla Howard merkezli bir yazı oldu. Ama takımın merkezine gelip her şeyi etkilediği için Rockets ile ilgili yazdıklarımın da bu bağlamda olması kaçınılmaz.
GM Daryl Morey, Howard hamlesi sonrasında da iyi işler yaptı yaz boyunca. İyi bir atıcı olan Francisco Garcia takımda kaldı. Geçen sezon yüzde 33 ile üç sayı atan Omri Casspi takıma dahil edildi. OKC'nin geçen yıl pek kullanmadığı ama iyi bir savunmacı olan Ronnie Brewer geldi. Ki kendisi çok yetenekli olmasa da dışarıda cezayı kesebilen bir oyuncu.
Kısacası Howard'ı aldıktan sonra eldeki diğer parçaları koruyarak, hücumda ihtiyaç duyulan ilk yere yani yayın gerisine hiç de fena olmayan takviyeler yaptı Houston.
Coach Kevin McHale'i bekleyen bir karar da oyun kurucu mevkiinde kimi başlatacağı. Patrick Beverley geçtiğimiz sezon özellikle playoff'ta iyi iş çıkarmıştı. Sezon öncesi de onu izleyen herkes oldukça olumlu şeyler söylüyor. Bazı preseason maçlarında ilk beş de çıktı.
Jeremy Lin'in Linsanity dönemi dışında pek fanı olmadım doğrusu. Hücumu kontrol eden bir oyuncu değil Lin. Pozisyon üzerinden bir şeyler yapıyor. Şöyle ki: Sahaya hükmeden, Paul, Rondo, vs. gibi hücum alanındaki her şeyi kontrol eden bir lider değil; içeriye penetre eden, ikili oyunda perdelemeden geçtikten sonra o ankı duruma göre bir şeyler üreten, drive ettiği anda yardımı çekip boştaki oyuncuya topu çıkaran bir oyun kurucu. Böyle bir numaraları pek beğenmem. Zaten Houston beşinin ihtiyacı bu değil. Sahada James Harden gibi topu domine eden bir isim var ve hücumdaki facilitating işlerinin büyük kısmını o yapıyor. Yani nasıl ki Kobe'nin yanına Nash eklendiğinde kariyeri boyunca yaptıklarını yapamadı çünkü top Kobe'deydi sürekli, Houston'daki durum da çok benzer. Yani takım lideriniz James Harden'sa, çok baskın bir oyun kurucunuz olmadan da -ki zaten Lin öyle bir oyuncu değil- oynayabilirsiniz.
Patrick Beverley'i ilk beşte oynatması bence çok daha mantıklı coach Kevin McHale'ın. Beverly iyi bir savunmacı. Önde iyi baskı yaparak rakip oyun kurucuyu rahatsız ediyor ve düzenden çıkmasını sağlayabiliyor. Savunma takım halinde yapılır ama oyun kurucunun önde baskısıyla başlar, arkadaki kaleci uzun ise son güvencedir. Beverley ve Howard'ın yer alacağı bir Houston beşi, savunma konusunda geçen yılın muhakkak üzerine çıkacaktır. James Harden'ın da artık iyi bir savunmacı olmak için bir adım atması lazım. Oyunu iki yönlü oynamadan takımını tepeye kadar çıkarması olanaksız.
Ayrıca Beverley'in takıma katkı yapabilmesi için topu hükmetmesine gerek yok ve hareketli olmadığı sürece dış şut atabiliyor. Bu sayede Jeremy Lin de ikinci beşten gelip penetreleri ve ikili oyunlarıyla sabit şutörleri ve devrilen uzunları besleyerek daha az yaratıcı olan bu grupla da takımın üretime devam etmesini sağlar.
Geçen yıl Şubat ayına geldiğimizde ligin en fazla iso oynayan takımıydı Houston. Tabii bu, McHale'ın kendi isteğiyle yaptığı bir şey mi yoksa şartların onu zorladığı bir şey mi bilmiyorum. Rockets'ın bu kategoride gerilere inmesi takım oyunu açısından daha iyi olacaktır. Ancak McHale sürekli bire birler istiyorsa tabii tercihi Lin olacaktır yine.
Power forvet pozisyonunda durum oyun kurucudaki gibi değil. Burada kimi deneseniz işler zor. Dwight ile Ömer birlikte oynadığında zaten stretch mtretch hak getire. Diğer oyuncular da rotasyona girip önemli işler yapabilecek düzeyde değil. Terrence Jones'u Kentucky günlerinden beri çok severim. Ama orada pivot oynuyordu, fiziği nedeniyle NBA'de forvet oynamak zorunda. Çok iyi bir atlet, canavar olma potansiyaline sahip ama fundamentalı yeterince iyi değil. Donatas Motiejunas tüm rotasyonda sahayı en çok açabilen dört numara tartışmasız. Ama o da sahada uzun süreler tutabileceğiniz kadar yüksek bir düzeyde değil. En azından henüz... Greg Smith de şut tehdidi getirmiyor benchten.
Kısacası sahayı açma konusunda sıkıntıları var. İki klasik uzunla oynayalım deseler Dwight Howard'ı tamamlayabilecek uzuna yine sahip değiller. Benim kaçınılmaz gördüğüm Ömer Aşık takasına kadar pek çok maçın büyük bölümlerinde Chandler Parsons'u 4'e çekecekler ve ribaund ve savunma sertliğinden biraz fedakarlık etmiş olacaklar.
Houston iyi takım. Gerçekten iyiler. Onları izlemek hayli keyif verici olacak. Dwight bir kez daha temiz bir sayfa açıyor ve her şeye -yeniden- sıfırdan başlayacak. Hücumun merkezi James Harden. Howard'dan beklenen ilk şey sayı atmak olmayacak ve işler kötü gittiğinde parmakların yöneldiği ilk adam olmayacak. Orlando onun takımıydı. Tavanın yüksekliği tamamen Howard'a bağlıydı. Üzerindeki stres çoktu. O ağırlık Lakers'ta dayanamayacağı kadar arttı. Kariyerinde belki ilk defa mental olarak paramparça olduğuna şahit olduk Dwight Howard'ın. Houston'da eğlendiği için kimse ona kızmayacak. Gülümsemesi dünyanın sonu anlamına gelmeyecek.
Rockets'ın yapısı kritik ve hassas. 4 numarada ciddi bir sorunları var ve yeterince derin değiller. Bu yıl şampiyon olmayacaklar. Orası kesin. Ancak Daryl Morey gibi akıllı bir genel menajere sahipler ve bugüne dek yaptığı pek çok şey gelecek yaz da pazarın aktif ve başarılı isimlerinden biri olacağına işaret ediyor Houston'un. Biraz daha eklenti lazım. Belki çarşıya çıkıp Ömer Aşık'ı bozduracaklar ve ondan sonra ortaya daha da ilginç bir yapı çıkacak. Belki Terrence Jones ya da Donatas Motiejunas çoğumuzu şaşırtacak bir gelişimle başlayacak sezona.
Ama şurası kesin: Eğlenen ve gülen Dwight Howard geri dönüyor. Bu takımı izlerken keyif alacağımız kesin.
Bu konuda verilebilecek yüzlerce örnekten sadece biri...
Howard, Tim Duncan'a karşı post-up yapıyor. Duncan çok akıllı bir oyuncu ve elit bir savunmacı olduğu için ikilinin eşleşmelerinde Howard eğer gücüyle orayı paramparça edemezse, genelde zor bir atışa itiliyor ya da top kaybı yapıyor.
Hücumdaki yerleşmeye bakarsak D12 için yeterince çalışma alanı var. Kobe topu aşağı indirdikten sonra yukarı çıkarak gerekli alanı yaratıyor. Howard ile Kobe'nin savunmacısı Green arasında epey mesafe var. Yani yardım gelmeden bir şeyler üretebilir Howard. Bire bir oynamaya başladığında Green tarafından yardım gelirse topu boş kalacak Bryant'a çıkararak savunmaın aldığı riski cezalandırabilir.
Ancak Howard, yaratıcı ve verimli bir sırtı dönük hücuma sahip olmadığı için Duncan'ın akıllı savunmasında biraz gevelemeye başlıyor. Dikkat ederseniz Duncan, Howard'ın ortaya gitmesini engelleyecek şekilde bir açıyla savunma yapıyor. Başarılı. D12, post-up pozisyonlarında ilk önce rakibini gücüyle ezip sonuca gitmeye çalışır. Eğer o an bacaklarında yeterli güç yoksa ortaya yönelip tuhaf bir çengel atış kullanır. Ve şaşılacak şekilde sol eli sağından daha iyi. Gerçekten.
Duncan akıllı bir şekilde ortayı kapattığı için Howard'ın sınırlı repertuvarındaki seçenekler tükenme noktasında. Tim Duncan ile debelenirken Danny Green de yavaş yavaş aşağı kayıyor. Kobe'yi riske edebileceğini düşünüyor çünkü Howard'ın dışarıyı göremeyeceği fikrinde.
Hop! Green geldi, elini soktu, topu çaldı. Howard ise hala kendiyle ve topla cebelleşiyor. Kobe'yi görmek bir yana, Green'in bile farkında değil. Topu elinden çıkarmayı geçtim, ne yapacağına karar bile veremeden top kaybı oluyor. Orada Shaq olsa Duncan ve top aynı anda çemberdeydi. Tamam abartmayayım... Howard hiçbir zaman Shaq'ın gölgesi dahi olamayacak. Ama bu pozisyonda sağ omzundan dönüp çembere yüklenmeliydi. Hiç olmasa Green'in üzerine geldiğini görüp bir şey yapmalıydı. Çembere doğru bir hareket ya da topu dışarı çıkarmak gibi.
Dwight Howard her şeye rağmen çok özel bir adama ve elit bir savunmacı. Geçen sezon öncesindeki ameliyatı onu hayli yıpratmıştı. Bu operasyonu 15 sene önce yaşasa kariyeri bitebilirdi. Bu ağır operasyondan bile normalden erken dönmeyi başardı bir zamanların Superman'i. Sezona hayli kötü başlamasına ve Kobe ile yaşadığı -üstü yıl boyunca örtülmeye çalışılan- sorunlara rağmen, All-Star arasından sonra biraz silkelenmesiyle birlikte Lakers'ı çok farklı bir çehreye bürümeyi başardı. Howard'ın biraz kıpırdanıp, biraz daha odaklanması sonrası Lakers ligin ikinci yarısını 28-12 ile geçti. Sezonun büyük bir bölümünde yüzde 50 galibiyet barajının altında kaldıklarını ve All-Star arasına kadarki galibiyet kayıtlarının 17-25 olduğunu hatırlatmakta fayda var.
17-25... Şaka gibi. Burada Sacramento Kings'ten bahsetmiyoruz. Takım bu kadar kötü giderken, Howard'ın biraz kıpırdanması tabloyu tamamen değiştirdi. Üstelik bildiğimiz Superman formunun hala yanına bile yaklaşamamıştı. Muhtemelen bir daha asla 2010-11 sezonundaki canavar olmayacak. O yıl maç başına 23 sayı, 14 ribaund ve 2.4 blok yapmıştı. Ligde geride bıraktığı 9 sezon boyunca doğru düzgün bir hücum silahı geliştiremediğine bakarak yolun devamında da gidişatın pek değişmeyeceğini varsayabiliriz. Dwight Howard'ın ekmeğini yediği şey güç ve atletizm. Aralık ayında 28'ini dolduracak olması ve geçirdiği bel fıtığı ameliyatı o atletizmi biraz törpüledi. Geride bıraktığı 9 sezonda oynadığı 788 NBA maçı da yeterince aşınma payı yarattı kuşkusuz. Ancak Howard bu yaz sağlıklıydı ve tüm tatilini çalışarak geçirdi. Yani yeni sezona geçen yıla oranla çok çok daha iyi bir durumda giriyor.
Bu sayede rakamlarında geçen yıla kıyasla artış beklemek doğal. Geçtiğimiz sezon ortalarında benzer bir durumdan yakınmıştı. "Sahayı beş kez gidip gelince bitiyorum." demişti. Lakers'ta resmen eğreti oynayarak ligin en çok ribaund alan oyuncusu oldu ve maç başına 2.5 blok yaptı! İstediği gibi hareket etmekte dahi zorlanıyorken üstelik. Savunma eforla yapılan bir şey ve yeterince güçlü Howard'ın boyalı alanı yeniden yasak bölge ilan etmesi bu yıl hiç de sürpriz olmayacak.
Geçtiğimiz sezon Dwight Howard'ın eh işte diyebileceğimiz dönemlerinden biri. Memphis deplasmanı. Memphis ligin en iyi savunmalarından birine sahip. Savunma verimliliğinde normal sezonu ikinci sırada bitirdiler. Hücum başına 1 sayıdan daha azına izin veren dört takımdan biriydiler. Diğerleri Spurs, Thunder ve Pacers... Elit bir seviye kısaca.
Neyse konudan uzaklaşmayayım... Howard topu nispeten çembere uzak bir yerde alıyor. Karşısında, sezon sonunda yılın savunmacısı seçilecek Marc Gasol var. Dwight yüzü dönük oynamaya karar veriyor biraz uzakta olduğu için. Ama Grizzlies, savunmayı takım halinde yapan bir grup. Mavi oklu Darius Morris, sol forvetten Howard'a pas vermiş ve ters tarafa kat ediyor. Onun savunmacısı Mike Conley. Burada Howard'a yakın ama Morris ile açılacak. Pozisyola alakası yok. Burada adamımız Tony Allen. Gasol işini yaparken Allen, Howard ile Kobe arasında. D12'in topu yere vurmasını bekliyor. O kadar güzel bir açıda ki, Howard topu vursa müdahale edebilecek, Kobe'ye pas verse oraya yetişebilecek.
Howard'ın hücumu her zaman kötü. Savunmayı okuyamıyor, etrafı göremiyor ve iyi karar veremiyor. Savunmanın farkında değil. Allen'ın ne kadar yakında olduğunu kestiremiyor ve kendi yeteneklerini; yapması ve kaçınması gerekenleri analiz edemiyor.
Bu pozisyonda dribbling üzerinden bir şeyler yaratmaya kalktı ve Grizzlies savunması bunu hemen cezalandırdı. Tony Allen az önce Howard'ın neler yapabileceğini çok iyi süzmüş ve en olası gördüğü iki ihtimali de önlemek için doğru pozisyon almıştı. Dribblinge başladığı anda hamlesini yaparak topu çaldı ve takımının hızlı hücuma çıkmasını sağladı.
Ancak Howard ile ilgili örnek göstereceğim şey burada başlıyor. Adam iyi. Gücü yerindeyken gerçekten çok iyi. Ki bu maç Ocak sonu ya da Şubat başındaydı, yani nispeten güçsüz olduğu zamanlar.
Memphis sahayı çok iyi koşuyor. Burada yok Allen topu aldıktan sonra rakip alana kendi sürüyor. Mike Conley zaten uçarak sağ dibe kadar gitmiş. Allen topu Rudy Gay'e vermiş. Gay çembere yakın bir atış kullanıyor, ama Howard müthiş bir hızla ve güçle gelmiş ve takip bloğu yapıyor. Birden fazla defa yılın savunmacısı seçilmiş bir adamdan bekleyeceğiniz bir savunma performansı. Ve tekrar ediyorum; Dwight Howard bu esnada gerçekten çok güçsüz. Bu yıl neler yapabileceğini düşünmek, Howard ile yıl boyunca karşılaşacak rakiplerinin canını şimdiden sıkıyordur eminim ki.
Takım savunması ciddi anlamda bir soru işareti Houston için. Geçen yıl savunma verimliliğinde lig 17'ncisiydiler. Bu alanda Timberwolves ve 76'ers gibi takımların bile arkasında kaldılar. Dwight Howard'ın arkayı süpürmesi lazım. Elit bir savunmaya sahip olmadan şampiyonlukla ilgili herhangi bir düşüncenin kurulması bile saçma olur.
Dwight Howard, Houston ile anlaştığını duyurduktan hemen sonra herkes Ömer Aşık'ın akıbetinin ne olacağını düşünmeye başlamıştı. Aşık, geçtiğimiz yıl takımın en önemli parçalarından biriydi. Ancak onun yaptığı iyi şeylerin neredeyse tamamını ondan daha iyi yapan Howard var artık. Aşık'ın bu yılki ücreti oldukça hesaplı. Ancak gelecek sezon (kontratının son yılı) $15 milyon kazanacak ki bu değerde bir adamı benchte tutmak istemezsiniz.
Akla gelen ilk senaryo, Houston'un Ömer Aşık merkezli bir paket hazırlayarak sahayı Dwight Howard için açacak bir dört numara bulmak isteyeceği. Zaten Howard'ın Texas'a gelişi kesinleştikten birkaç gün sonra da Ömer Aşık'ın mutsuz olduğu ve takasını istediği söylentileri doğmuştu. Ancak coach Kevin McHale herkesi şaşırtarak Howard ve Aşık'ı birlikte oynatacağını söyledi. Tabii bu tuhaf bir durum. Fundamentalı çok zayıf, fazla hareketi sevmeyen iki uzunun birlikte oynaması çok başarılı olmuş bir formül değil. Howard özelinde bakarsak da bu düzende hücumda ondan maksimum verim almak olanaksız.
Dwight Howard'ın Lakers'ta Pau Gasol gibi bir adamla oynamakta sıkıntı çektiğini hatırlamakta da fayda var. Gasol, ağırlığı ve hareket etmeyi çok sevmemesi yönünden Aşık'ı andırıyor. Ömer'in hücumda perdelemeden sonra devrilme ve hücum ribaundan başka hiçbir silahı yokken, Pau Gasol, son jenerasyonda gördüğümüz tartışmasız en yetenekli uzunlardan bir tanesi. Hem kusursuz bir basketbol temeli hem de bir çok oyun kurucuda bile olmayan saa görüşü ve pas yeteneğine sahip.
Ancak Dwight Howard bu adamla birlikte oynarken bile ciddi sıkıntılar yaşadı ve yaşattı.
Geride bıraktığımız sezondan bir Lakers hücumu. Benzerini defalarca gördüğümüz bir durum.
Lakers adına 3 kısa ile Gasol ve Howard var sahada. Pau Gasol'a alçak posta yakın bir yerde top iniyor. Dwight Howard'a bakar mısınız? Gasol'a çalışma alanı açmak için saha dışında. İçeride kalsa fotoğrafta 1 veya 2 rakamlarıyla işaretlenmiş yerlerde duracak. 1'de durması Gasol'un hareket alanını kısıtlayacağı gibi, kendisine ikili sıkıştırma gelmesini de kolaylaştıracak. En mantıklısı 2 ile gösterilen yerde durması. Ama bu sefer de saha dışında olduğu gibi pasifize olacak. Çünkü bir dış atış tehdidi yok.
Bunu Howard'a sorarsanız size söyleyeceği şey amacının Hack-A-Dwight yapılmasına izin vermemek olduğunu söyleyecektir. "Hımm, anladım." deyip geçmeniz en doğrusu. Sezon içinde buna benzer şeyleri defalarca gördük. Bu Portland maçında durum nasıldı hatırlamıyorum ama Howard'ın saha dışına çıkma tercihlerinin pek çoğunda rakibin taktik faul yapma gibi bir tercihi söz konusu değildi.
Ömer Aşık, Pau Gasol'un sunduğu hücum silahlarının hiçbirine sahip değil. Bu ikiliyi birlikte oynatmak Houston hücumunu son derece sıkışık bir hale getirecek. Geçtiğimiz sezon isolation'ları ve içeri drive'ları çok fazla kullandıklarını göz önünde tutarsak, hücumdaki çalışma alanlarıın daralmasının onların nemesisi olacağını öngörebiliriz. Bu iki ismi sahada ayna anda bulundurmanın savunma rotasyonlarında yaşatacağı sorunlar da cabası.
Howard, Orlando'da kariyerinin en iyi hücum performanslarını ortaya koyarken, bunda en büyük pay coach Stan Van Gundy'nin onun etrafını dört şutörle donatmasıydı. Bu düzende savunmanın Howard'a yardım indirmesi zorlaşıyordu. Çünkü adımınızı bırakıp post-up oynayan Howard'a indiğiniz anda bir şutörü boş bırakmış oluyordunuz ve ciddi bir risk almış oluyordunuz. Howard, o dönemde Stan Van Gundy'i sevmese de, değerini Magic'ten ayrıldıktan sonra anladı.
Yeni kadrodan bir örnek. Sahayı açtıklarında böyle şeyler yapabiliyorlar. İzlemenizi ısrarla tavsiye ederim.
Linkte, sayfanın aşağısında bir video var. Orada güzel bir spacing görebilirsiniz yeni Houston'dan.
Günümüz hücumlarında doğru alan kullanımı için iki oyuncuyu dip çizgilere yerleştirmeniz lazım. Tabii bu adamlar şutör olmazsa pek bir işe yaramaz. Ball handler uzunla PnR oynarken bir şutör de onlardan uzak taraftaki forvette beklemeli. PnR oynayan ikili, perdelemeden sonra savunmaya switch yaptırmayı da başarırsa o zaman hayat gerçekten güzel. İyi bir spacing'in altın kurallarından biri bu. Videoyu izlemenizi öneririm tekrar.
Howard - Gasol ikilisi yeterince iyi çalışmamışken Howard ve Aşık'tan oluşacak 4-5 ikilisinin takıma zarar vermeyeceğini düşünmek imkansız. Ömer Aşık her ne kadar çok önemli bir değer olsa da, Houston'un sezon ortasında onu takas etmekten başka bir çaresi olmayacak gibi duruyor.
Dwight Howard'ın etrafını dört şutörle donatmak Rockets için optimum hücum düzeninin oluşmasına olanak tanıyacak. Geçen sezon Chandler Parsons'a 4'e çektikleri zaman hakikaten rakip çembere roketleri göndermeye başlıyorlardı yayın gerisinden. Ama tabii bu kez de zaten pek iyi olmayan savunmalarında sorunlar iyice artıyor. Optimum değeri bulmak hiç kolay olmayacak. Fiziksel sertlik ile hücumdaki yaratıcılık arasında çok iyi bir denge kurmalılar. Böyle dört numaralar da hem çok bulunmuyor hem de kolay alınmıyor.
Houston'u bekleyen bir tehlike daha var: Yine Dwight Howard merkezli. Saha görüşü ve pas yetenekleri oldukça kısıtlı olduğu için (onlar da iyi olunca Hakeem oluyorsunuz gerçi) Howard'a inecek topların asla ama asla çemberden uzak olmaması gerekiyor.
Howard, topu çemberden uzak aldığında genelde ne yapacağını bilemeyen bir çaylak gibi hareket ediyor ve sıklıkla hata yapıyor. İncelediğimiz pozisyonda Earl Clark topu Howard'a indirip ters tarafa koşu yapacak. Sorun yok. İdeal. Ancak pası aldığı yer Howard için biraz rahatsız edici. Çünkü potadan biraz uzak.
Earl Clark ters forvete giderken, altta iki çizgiyle belirttiğim savunmacısı Victor Claver, Dwight Howard'a yardım indirmeyi tercih ediyor. D12 güvende hissettiği yerden biraz uzak. Bir de yardım gelince işler sarpa saracak gibi duruyor.
Dwight Howard topu bir defa yere vurdu ve çemberden daha da uzaklaşıyor. Sonra dribbling'i kesiyor üstüne. Zaten istemediği bir yerde topu almıştı, Claver'in yardıma gelmesi zihinsel olarak onu comfort zone'undan iyice çıkarıyor.
Pozisyonu izleyebilmenizi ve Howard'ın nereye baktığını görebilmenizi isterdim. Topu elinden çıkarmasına karar verdiği andan itibaren sadece Earl Clark'a bakabiliyor ve etrafını hiç göremiyor. Savunmayı okuma yetisi zaten zayıf ve bu hücumda da etrafını hiç göremiyor. Ona pası atıp kat yapan ve savunmacısını üzerine çektiği oyuncunun Clark olduğunu gördüğü için tek alternatif olarak onu belirledi. Bir yedek planı yok. Şu anda mental olarak çok rahatsız ve güvensiz olduğu için onun ne yapacğaını çoktan anlamış Damian Lillard'ın hareketini hiç göremiyor bile.
Keşke daha yüksek bir çözünürlük olsa. Lillard çok dikkatli bir şekidle izliyor Howard'ı. Pas vereceğini anladığı anda Clark'a doğru koşmaya başladı.
Ve top kaybı...
Dwight Howard'ın topu çemberden uzak alması, hücumdaki güvensizliği ve sınırlı yeteneğiyle birleşince hemen bir hataya sebep oldu.
Ve süreye bakar mısınız? Howard topla tam 4 saniye harcadı ve bu sürede geliştirebildiği tek plan, topu ilk gördüğü adama atmak oldu. Hücum süresinin 1/6'sı kadar topa sahip oldu ve o süreçte değişen hiçbir dinamiği fark edemedi, bir alternatif plan oluşturamadı.
Dwight Howard bu yazıda da gösterdiğim pek çok kusuruna rağmen halen bir canavar. Pota altında hiçbir zaman yumuşak bir bitirici olmadı ve top genelde ellerinin arasından kayıp gidebiliyor. Ancak bu yaz gücünü geri kazandı ve çemberleri yeniden sarsmaya hazırlanıyor. O yüzden Houston'un Howard'ı topla mümkün olduğunca pota dibinde buluşturması lazım. Topu ve inisiyatifi onun kontrolüne bıraktığınızda genelde iyi sonuçlar almıyorsunuz çünkü.
Çok fazla Howard merkezli bir yazı oldu. Ama takımın merkezine gelip her şeyi etkilediği için Rockets ile ilgili yazdıklarımın da bu bağlamda olması kaçınılmaz.
GM Daryl Morey, Howard hamlesi sonrasında da iyi işler yaptı yaz boyunca. İyi bir atıcı olan Francisco Garcia takımda kaldı. Geçen sezon yüzde 33 ile üç sayı atan Omri Casspi takıma dahil edildi. OKC'nin geçen yıl pek kullanmadığı ama iyi bir savunmacı olan Ronnie Brewer geldi. Ki kendisi çok yetenekli olmasa da dışarıda cezayı kesebilen bir oyuncu.
Kısacası Howard'ı aldıktan sonra eldeki diğer parçaları koruyarak, hücumda ihtiyaç duyulan ilk yere yani yayın gerisine hiç de fena olmayan takviyeler yaptı Houston.
Coach Kevin McHale'i bekleyen bir karar da oyun kurucu mevkiinde kimi başlatacağı. Patrick Beverley geçtiğimiz sezon özellikle playoff'ta iyi iş çıkarmıştı. Sezon öncesi de onu izleyen herkes oldukça olumlu şeyler söylüyor. Bazı preseason maçlarında ilk beş de çıktı.
Jeremy Lin'in Linsanity dönemi dışında pek fanı olmadım doğrusu. Hücumu kontrol eden bir oyuncu değil Lin. Pozisyon üzerinden bir şeyler yapıyor. Şöyle ki: Sahaya hükmeden, Paul, Rondo, vs. gibi hücum alanındaki her şeyi kontrol eden bir lider değil; içeriye penetre eden, ikili oyunda perdelemeden geçtikten sonra o ankı duruma göre bir şeyler üreten, drive ettiği anda yardımı çekip boştaki oyuncuya topu çıkaran bir oyun kurucu. Böyle bir numaraları pek beğenmem. Zaten Houston beşinin ihtiyacı bu değil. Sahada James Harden gibi topu domine eden bir isim var ve hücumdaki facilitating işlerinin büyük kısmını o yapıyor. Yani nasıl ki Kobe'nin yanına Nash eklendiğinde kariyeri boyunca yaptıklarını yapamadı çünkü top Kobe'deydi sürekli, Houston'daki durum da çok benzer. Yani takım lideriniz James Harden'sa, çok baskın bir oyun kurucunuz olmadan da -ki zaten Lin öyle bir oyuncu değil- oynayabilirsiniz.
Patrick Beverley'i ilk beşte oynatması bence çok daha mantıklı coach Kevin McHale'ın. Beverly iyi bir savunmacı. Önde iyi baskı yaparak rakip oyun kurucuyu rahatsız ediyor ve düzenden çıkmasını sağlayabiliyor. Savunma takım halinde yapılır ama oyun kurucunun önde baskısıyla başlar, arkadaki kaleci uzun ise son güvencedir. Beverley ve Howard'ın yer alacağı bir Houston beşi, savunma konusunda geçen yılın muhakkak üzerine çıkacaktır. James Harden'ın da artık iyi bir savunmacı olmak için bir adım atması lazım. Oyunu iki yönlü oynamadan takımını tepeye kadar çıkarması olanaksız.
Ayrıca Beverley'in takıma katkı yapabilmesi için topu hükmetmesine gerek yok ve hareketli olmadığı sürece dış şut atabiliyor. Bu sayede Jeremy Lin de ikinci beşten gelip penetreleri ve ikili oyunlarıyla sabit şutörleri ve devrilen uzunları besleyerek daha az yaratıcı olan bu grupla da takımın üretime devam etmesini sağlar.
Geçen yıl Şubat ayına geldiğimizde ligin en fazla iso oynayan takımıydı Houston. Tabii bu, McHale'ın kendi isteğiyle yaptığı bir şey mi yoksa şartların onu zorladığı bir şey mi bilmiyorum. Rockets'ın bu kategoride gerilere inmesi takım oyunu açısından daha iyi olacaktır. Ancak McHale sürekli bire birler istiyorsa tabii tercihi Lin olacaktır yine.
Power forvet pozisyonunda durum oyun kurucudaki gibi değil. Burada kimi deneseniz işler zor. Dwight ile Ömer birlikte oynadığında zaten stretch mtretch hak getire. Diğer oyuncular da rotasyona girip önemli işler yapabilecek düzeyde değil. Terrence Jones'u Kentucky günlerinden beri çok severim. Ama orada pivot oynuyordu, fiziği nedeniyle NBA'de forvet oynamak zorunda. Çok iyi bir atlet, canavar olma potansiyaline sahip ama fundamentalı yeterince iyi değil. Donatas Motiejunas tüm rotasyonda sahayı en çok açabilen dört numara tartışmasız. Ama o da sahada uzun süreler tutabileceğiniz kadar yüksek bir düzeyde değil. En azından henüz... Greg Smith de şut tehdidi getirmiyor benchten.
Kısacası sahayı açma konusunda sıkıntıları var. İki klasik uzunla oynayalım deseler Dwight Howard'ı tamamlayabilecek uzuna yine sahip değiller. Benim kaçınılmaz gördüğüm Ömer Aşık takasına kadar pek çok maçın büyük bölümlerinde Chandler Parsons'u 4'e çekecekler ve ribaund ve savunma sertliğinden biraz fedakarlık etmiş olacaklar.
Houston iyi takım. Gerçekten iyiler. Onları izlemek hayli keyif verici olacak. Dwight bir kez daha temiz bir sayfa açıyor ve her şeye -yeniden- sıfırdan başlayacak. Hücumun merkezi James Harden. Howard'dan beklenen ilk şey sayı atmak olmayacak ve işler kötü gittiğinde parmakların yöneldiği ilk adam olmayacak. Orlando onun takımıydı. Tavanın yüksekliği tamamen Howard'a bağlıydı. Üzerindeki stres çoktu. O ağırlık Lakers'ta dayanamayacağı kadar arttı. Kariyerinde belki ilk defa mental olarak paramparça olduğuna şahit olduk Dwight Howard'ın. Houston'da eğlendiği için kimse ona kızmayacak. Gülümsemesi dünyanın sonu anlamına gelmeyecek.
Rockets'ın yapısı kritik ve hassas. 4 numarada ciddi bir sorunları var ve yeterince derin değiller. Bu yıl şampiyon olmayacaklar. Orası kesin. Ancak Daryl Morey gibi akıllı bir genel menajere sahipler ve bugüne dek yaptığı pek çok şey gelecek yaz da pazarın aktif ve başarılı isimlerinden biri olacağına işaret ediyor Houston'un. Biraz daha eklenti lazım. Belki çarşıya çıkıp Ömer Aşık'ı bozduracaklar ve ondan sonra ortaya daha da ilginç bir yapı çıkacak. Belki Terrence Jones ya da Donatas Motiejunas çoğumuzu şaşırtacak bir gelişimle başlayacak sezona.
Ama şurası kesin: Eğlenen ve gülen Dwight Howard geri dönüyor. Bu takımı izlerken keyif alacağımız kesin.
